تحریم های ظالمانه علیرغم خساراتی که برای کشور داشته و همچنین، عده ای آن را دستاویزی برای تن دادن به ننگ برجام قرار داده اند، یک نفع بسیار بزرگ برای دولت داشته است.

دولت از تحریمها -که البته نسخه پیشنهادی خود برخی آقایان به دشمن بوده است- این درس را گرفت و سرلوحه خود قرار داد که هرجا مخالفی دید باید از ابزار «تحریم» به شدیدترین نحو استفاده کند و فلج نماید. فی المثل: بودجه صدا و سیما را قطع کند، یارانه نشریات منتقد را حذف نماید، بودجه حوزه های علمیه و نهادهای فرهنگی را کاهش دهد و ... . انصافا هم در مواردی ثمرات دلچسب این تحریم ها را چشیده است.

مگر کسی جرات دارد به دولت بگوید بالای چشمت ابروست؟!

آری! دولت بزرگترین کاسب تحریم است!

رئیس مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در جمع اعضای کانون طلوع با اشاره به اینکه در روز‌های اخیر یک حماسه سیاسی در کشور اتفاق افتاد که کم نظیر بود، اظهار داشت: اجتماع پرشور و باحرارت همراه با احساس مسئولیت مردم کشور، از جمله مواردی است که در دیگر کشور‌ها نظیر آن را سراغ نداریم و اظهارات رسانه‌های غربی و مسئولان کشورهای غربی، نظر مقام معظم رهبری که همان موضوعیت داشتن حضور مردم است را تأیید می‌کند، اما در کنار آن مسائل و سئوالاتی برای برخی پیش آمده است که موجب ابهام یا دلسردی برخی در روند آینده است که باید آن را تبیین کنیم.  
ادامه مطلب...


برچسب ها : سیاست  ,

یک وقت است دو طرف همدیگر را قبول دارند، می نشینند بر پایه ی مشترکات و تفاهماتی که باهم دارند موارد اختلاف را حل و «اختلاف زدایی» می کنند تا اون رابطه دوستانه و مسالمت آمیز برقرار بماند.
اما موقع دیگری ممکن است اوضاع به این شکل نباشد و نسبت های تفاهم و تخاصم برعکس باشد یعنی یک طرف، کلیت و موجودیت طرف دیگر را قبول نداشته باشد و فقط گاهی برای فریب و ظاهرسازی لبخند و نیشخندی بزند.

وقتی مشکل مستکبرین و استعمارگران عالم (آمریکا و غرب) با موجودیت نظام اسلامی است و جز به سقوط نظام اسلامی، تجزیه کشور و به ذلت کشاندن ملت و تازاج کامل منابع ملی راضی و قانع نیستند با کدام مذاکره و دیپلماسی می توان با آنان کنار آمد!؟

آن زمانی که دولت افسادات یه تعبیر خودش «تنش زدایی» می کرد و مدام عقب نشینی می نمود (که دستاوردش «محور شرارت» نامیده شدن ایران بود و عنقریب بود با ذلتی که دولتمردان افسادات داشتند و اطلاعات محرمانه ای که به دشمن لو داده بودند حمله نظامی هم به ایران صورت بگیرد) مقام معظم رهبری یک جمله ای گفتند که برای هر عاقلی کفایت می کند؛ قریب به مضمون، فرمودند ما تنش زدایی کنیم؟ بسیار خوب، حد این تنش زدایی را مشخص کنید. ما تا کجا باید عقب بنشینیم تا آمریکا و غرب از ما راضی شوند و دست از دشمنی و تحریم بردارند!؟ فعالیت هسته ای را متوقف کنیم؟ از روابط نامشروع و مفاسد اخلاقی ممانعت نکنیم؟ به انواع و اقسام گروه های معارض و حتی اوباش و سارقین و ... اجازه جولان بدهیم (که حقوق بشر تأمین بشود)؟ ....!؟  حد این تنش زدایی کجاست؟  مگر خواسته های آنان تمام می شود؟  هر یک قدم که عقب نشینی کنیم آنها یک گام جلوتر می آیند و خواسته جدیدی مطرح می کنند.

وقتی دشمن ببیند تحریم مؤثر است، فلان حربه ی دیگر مؤثر است به چه دلیل نباید از این ابزار مؤثر و موفق علیه ما استفاده نکند!؟
مذاکره ای که آقایان مطرح می کنند، مذاکره نیست التماس و استیصال و ذلت است و دادن این پیغام به دشمن که شما موفق بوده اید، از همین راه می توانید به ما ضربه بزنید و خواسته های خود را تحمیل کنید.

دکتر ولایتی صحیح می فرمایند که برخی حرفهای نسنجیده و اضافی و خودسرانه از سوی برخی مسئولین است که کشور را دچار مشکل می کند. اما این که با دیپلماسی (از جمله مذاکره با امثال فرانسه) مشکلات را رفع می کنند برای بنده قابل هضم و به لحاظ عقلی قابل قبول نیست.

شاید بهترین تعبیر، بیان دکتر جلیلی باشد که ما باید «تهدید زدایی» بکنیم ، نه «تنش زدایی». چرا که «تنش» را ما ایجاد نکرده ایم و زیاده خواهی و بهانه جویی برخی قدرتهاست که موجب تنش شده است.
وقتی دشمن ببیند ابزارهای او رخنه ای در اراده یک ملت ایجاد نمی کند آن وقت است که او را به عنوان یک قدرت می پذیرد و پای میز مذاکره می نشیند و خواسته های او را می پذیرد ، نه آن هنگام که ملتی در برابر او در حال عقب نشینی است و به تعبیر و خیال خام برخی آقایان «تنش زدایی» می کند.

آقایان باید امثال صدام و سایر سرسپردگان و بله قربان گویان رو جلو چشم خود داشته باشند و عبرت بگیرند و راه درست رو پیدا کنند.

خطاب «لکم فی رسول الله اسوة حسنة» برای ما هم هست یا نیست؟ مسلمان هستیم یا نیستیم؟ خدا و وعده های او را باور داریم یا نداریم؟

پی نوشت:
جملات انتهایی فوق به معنای رأی دادن بنده به دکتر جلیلی نیست و هنوز در انتخاب کاندیدای اصلح به قطعیت نرسیده ام.

مقام معظم رهبری فرمود: «این را همه بدانند که آنچه ما برای رئیس‌جمهور آینده نیاز داریم، عبارت است از امتیازاتی که امروز وجود دارد، منهای ضعفهائی که وجود دارد. این را همه توجه کنند؛ رئیس‌جمهورِ هر دوره‌ای باید امتیازات کسبی و ممکن‌‌الحصول رئیس‌جمهور قبلی را داشته باشد، ضعفهای او را نداشته باشد».


هر کسی خواسته در این کشور رأی مردم را جلب کند و مقبولیتی برای خود کسب نماید به خوبی راه آن را می داند که چیزی جز دم زدن از اسلام و انقلاب و ولایت نیست.

حتی خاتمی –که نماینده افسادطلبان شد- با شعار «سه سید فاطمی؛ خمینی، خامنه ای، خاتمی» آمد. احمدی نژاد با احیا و بازگویی آرمان های انقلاب آن رأی بالا را به دست آورد و رئیس جمهور شد. یا همین قالیباف که مدام یکی به نعل و یکی به میخ می زند و گاه خود را «اصلاح طلب!» و گاه دیگر انقلابی و اصولگرا معرفی می کند چند سالی است چفیه بر دوش می اندازد و تظاهر به انقلابی بودن و تبعیت از ولایت فقیه می کند. همچنانکه کم نیستند آن عده ای که در دوران پس از طوفان، چفیه بر دوش انداختن را راه کسب اعتبار خود قرار داده اند.

در این که اگر کسی اعتباری در این کشور داشته باشد از اسلام و انقلاب و تبعیت از رهبری است تقریبا هیچ کس تردیدی ندارد اما بنده نمیدانم چرا افرادی که با این اعتبار و از این راه سر کار می آیند و مقامی به دست می آوردند پس از مدتی منقلب می شوند و به بیراهه می افتند. به جای آن که اعتبار خود را حفظ کنند و افزایش دهند مدام در پی جلب آن عده قلیلی هستند که جز به سقوط نظام اسلامی راضی نیستند و دلهای «لایفقهون بها»ی آنان هیچگاه جلب و راضی نخواهد.

موسوی ِ نخست وزیر، هاشمی، خاتمی، احمدی نژاد ؛ هرکدام را که نگاه کنید همین گونه بوده اند.

مگر موسوی با شعار «یاحسین، میرحسین» ، «نخست وزیر امام (ره)» و ... نیامد و برخی هوادارانش شعار الله اکبر سر ندادند و در نمازجمعه شرکت نکردند!؟ عمده رأیی هم که آورد از همین رو بود هرچند که حامیان و مشوقان اصلی او امثال اوباما و نتانیاهو و ریگی و لندن نشینان و گوگوش و ...... بودند و طمعها در او داشتند.

حسن روحانی هم در مناظرات به دروغ از اقتدارملی سخن می گفت و «اطلاع» رهبری از اوضاع را «تأیید» رهبری می خواست نشان بدهد و به دروغ، ذلت دولت افسادات و تعلیق کامل فعالیت های هسته ای (حتی در رأکتور تحقیقاتی تهران) را نفی می کرد.
 
اشکال کار کجاست!؟ و دلیل این تغیّر و تنزِل چیست!؟ نمی دانم!


اگر بخواهم نقاط ضعف عمده خاص هر یک از سه دولت گذشته رو عنوان کنم باید عرض کنم:
هاشمی، معیارهای انقلاب را منقلب کرد یعنی به جای آن ساده زیستی، مردمی بودن، خدایی بودن و ... اشرافیت را بین مسئولین و به طبع اون بین مردم رواج داد و انحرافی بزرگ حاصل شد که منشأ مسائل دیگر گردید.
خاتمی، منشأ ایمان و انسانیت یعنی «حیا» و حفظ «حرمت»ها را از میان برداشت.
احمدی نژاد، خودسری و قانون گریزی را رواج داد.


همین جا -بی هیچ ظاهرسازی و تکبر در برابر اعتراف به اشتباه- عرض بکنم که :
ذره ای از رأیی که در سال 88 به احمدی نژاد داده ام پشیمان نیستم و حتی تردید هم نکرده ام.
به جهت اینکه اولا رأی به احمدی نژاد، رأی به آرمان های انقلاب و گفتمان انقلابی بود و به عبارت بهتر، رأی به یک «گفتمان» بود، نه رأی به «شخص». همچنانکه خیلی از اساتیدی که شخصیتهای اخلاقی و عرفانی هستند اما در اون «جنگ احزاب انقلاب اسلامی» که همه کفر و نفاق در مقابل انقلاب صف کشیده بودند مجبور به نطق سیاسی و اسم بردن از شخص خاص شدند.
ثانیا اشتباهاتی که احمدی نژاد انجام داد و انحرافاتی که در او پیدا شد همان هایی بود که آن سه نفر دیگر از همان ابتدا داعیه ی آن را داشتند. فی المثل، آقای هاشمی نزدیکیهای نوروز 91 دم از مذاکره مزبوحانه با آمریکا زد و احمدی نژادی با 6-7 ماه تأخیر در نیویورک با گردش از مواضع اصولی قبلی، همان اشتباه هاشمی را به زبان آورد. فرقش همین بود.
عدم تمکین مطلق نسبت به ولی فقیه، گماردن افراد فاسد و بی صلاحیت به مناصب حکومتی، راه اندازی جشن های پرهزینه و پرحواشی و بی حاصل، اشتغال به حواشی به جای پرداختن به مشکلات اساسی، و ...  همگی اینها انحرافاتی بود که «بعدا» در دولت دهم پدیدار شد و شدت گرفت اما «از همان ابتدا» در دستورکار آن سه نفر دیگر قرار داشت.

پارچه نوشته های زیر ، تبریکات بازگشت از سفر حج یا قهرمانی در مسابقات ورزشی یا ... نیست.
اینها تبریکات راهیابی یک کاندیدا به مجلس شورای اسلامی است.



اینجا مصلای (در حال ساخت) آذرشهر است؛ پنجشنبه 28 اردیبهشت ماه 1391
قبلا گفته بودم ای کاش مجالی میشد تا آرشیوی از تبلیغات و شعارهای کاندیداهای نمایندگی تهیه شود؛
مجالی شد تا گوشه ای از ماجراهای پس از انتخابات را به تصویر بکشم.


به ادامه مطلب توجه فرمایید ...


برچسب ها : سیاست  ,

دلایل عدم محاکمه ی مجرمین جرم بزرگ، هشدارهایی برای انتخابات آینده و ... مطالبی است که از زبان حجة الاسلام سعیدی مرور می کنیم:

حجت‌الاسلام و المسلمین علی سعیدی، نماینده ولی فقیه در سپاه در خصوص تفاوت مراحل براندازی، اظهار داشت: بنیان‌گذاران فتنه با فتنه‌گران متفاوت هستند، تاسیس کنندگان فتنه ممکن است روی صحنه نباشد و افراد دیگری مجری فتنه باشند. پایه‌گذاران و بانیان ظلم معمولا ناپیدا، نامحسوس و ناشناخته‌اند.

فتنه‌گران را می‌توان معرفی کرد ولی موسسان فتنه را نمی‌توان. برخی می‌گویند چرا موسوی و کروبی را محاکمه نمی‌کنند، دلیلش این است که آن‌ها حریم و یک عده هوادار دارند که من نمی‌توانم اسم هواداران آن‌ها را ببرم.

سعیدی تاکید کرد: همین چند روز پیش مرد خاکستری گفته بود که «من از این دو نفر تبری نمی‌جویم. این‌ها آدم‌های خوبی هستند». خب حالا ببینید ما چند نفر عمامه به سر داریم که همچنان از عناصر بیّن الغی در فتنه حمایت می‌کنند.

وی با بیان این که فتنه سال 88 متعلق به آن سال نبود، گفت: در زیارت عاشورا می‌بینیم که عمر بن سعد و شمر لعنت می‌شوند، ولی کسانی که اساس ظلم را تاسیس کرده‌اند، نمی‌شود معرفی کرد. غیر از موسوی و کروبی عناصر و بنیان‎گذاران اصلی و عوامل پشت پرده فتنه را یا نمی‌توان شناخت و یا به راحتی نمی‌توان معرفی کرد، چون حریم دارند و این فتنه را عجیب و سخت می‌کنند.
ادامه مطلب...


برچسب ها : سیاست  ,

در این نوشتار به بررسی پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد آقای عبدالله رمضانزاده ، تحت عنوان "ارزیابی کارایی و نقش خشونت در توسعه سیاسی " می پردازیم. وی قائم مقام حزب افراطی مشارکت و از جمله سازمان دهندگان اغتشاشات اخیر است که در حین فعالیت در یک خانه تیمی به همراه تعداد دیگر از همکارانش دستگیر شد.

ادامه مطلب...


برچسب ها : سیاست  ,