آیت الله شیخ جعفر شوشتری رحمة الله علیه در مقدمه ی کتاب ارزشمند «الخصائص الحسینیه» به موعظه خویش می پردازد و ضمن حسابرسی از خویشتن به چاره جویی برای رهایی از آتش دوزخ می پردازد. تا اینکه در میانه ی اندوه و ناامیدی، امیدی در او پدیدار می شود چنانکه می گوید: «و پس از همه ی این بانگ ها و زمزمه ها و پندها و سخن ها، مرا هوشیاری ای فرومقدار و یادآوری ای اندک و عزمی سست پدید آمد. پس چون آهنگ آن نمودم که عزم خویش را برآورم، حالت ترس ِ نزدیک به ناامیدی در دلم گام نهاد و به دنبال آن ترس، مرا امیدی فرا گرفت که آرامش و اطمینان را -آن سان که گفته خواهد شد- در پی داشت...».
اینک آن راه های رهایی و نشانه های ایمان را باهم می خوانیم:
راه رهایی و نشانه ی ایمان
نشانه ی نخست آن بود که امام حسین علیه السلام فرموده است: «أنا قَتیلُ العَبَرةِ؛ ماذُکِرَت عِندَ مُؤمِن ٍ إلاّ بَکی و اغتَمَّ لِـمَصابی؛ من کشته ی اشکهای ریزانم؛ نزد هر انسان ِ باورمند و مؤمنی از من یاد شود، او بر من خواهد گریست و بر رنج ها و اندوه هایم غمناک خواهد گشت».
پس دریافتم که به گاهِ یادآوری نام حسین علیه السلام، اشک از دیدگانم فرو می ریزد و جانم یکپارچه در غم غوطه می خورد و به سوگ می نشیند. پس این حالت، دست کم نشان از وجود اندکی ایمان در جانم داشت که مرا از جاودانگی در آتش دوزخ رها می ساخت. و همانا همه ی پیامبران به هنگام یادآوری نام حسین علیه السلام گریان و غمناک می گشتند.
ادامه مطلب...
برچسب ها :
بزرگان ,
توسط : 
