فرمود اینکه عده ای با وجود در بند بودن شیاطین در ماه مبارک رمضان مرتکب گناه می شوند به این شبیه است که سگ هاری را به زنجیر کشیده باشند اما شخصی به اصرار سر خود را در دهان آن سگِ هار ِدربند فرو کند و خود را به هلاکت افکند.
مقام معظم رهبری هاشمی را که در فضای آلوده حوادث فتنه 88 اصرار داشت خود را به هلاکت افکند –علیرغم تمام شیطنتها و خباثتهایی که بروز داد- حفظ کرد و مانع آن شد که مانند عده دیگر مفتضح گردد و به زباله دان تاریخ بپیوندد؛ حتی او را از ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام عزل نکرد.  اما هاشمی کار را به آنجا رسانید که رهبری در سخنرانی 95.01.11 چنان با سیلی به دهان او زد که عده ای دستپاچه در جهت آب کشی و مبرا کردن هاشمی بر آمدند.

در چند سال اخیر رهبری مکرر موضعگیری صریح کرده و مکرر هشدار داده است و اخیرا چندین بار با صراحت، مواضع و عملکرد رییس جمهور را نفی کرده است.  اینکه رهبری می گوید «بنده از گفتن حقیقت خسته و ملول نخواهم شد و میگویم برای مردم آنچه لازم است ان‌شاءالله» به چه معناست!؟
جز این است که اولا ما بی عرضه ایم و دستورات رهبری و وظایفی که بر دوش ماست جامه عمل نپوشیده و همچنان بر زمین مانده است؟  و ثانیا یک عده ای صم بکم عمی بر کج راهه باطل خود پای می فشارند و نصیحت بر آنان اثر ندارد؟

آن عده ای که بعضا لباس روحانیت بر تن دارند و در گفتار خود –به دروغ و با فریب- مدام می خواهند از اسم رهبری برای خود کسب آبرو کنند و منافقانه دم از اسلام می زنند چرا شیفته ی کفارند و مدام باب میل دشمنان سخن می گویند و عمل می کنند؟ 
چرا علم به حق آنان را به متابعت حق وادار نمی کند؟ چرا به فکر مهار هوای نفس و رهایی از اغوای شیاطین نیستند؟ چرا با وجود این که می دانند اگر بخواهند آبرو و اعتباری داشته باشند منحصرا از راه عمل به اسلام و متابعت ولی فقیه است به راه دیگری می روند؟

مقام معظم رهبری ضمن بیان عبرت های عاشورا و بیان «انحراف، عقبگرد، برگشتن به پشت سر» امت اسلامی که «بعد از پنجاه سال کارشان به آن‌جا رسید که جمع شدند، فرزند همین پیامبر را با فجیعترین وضعی کشتند» (سال 77) تصریح می کند «آیا هر جامعه‌ی اسلامی، همین عاقبت را دارد؟ اگر عبرت بگیرند، نه؛ اگر عبرت نگیرند، بله. عبرتهای عاشورا این‌جاست»
در همین قضیه برجام  ِ زشت انجام  ِ بدفرجام، همه خفه بودند و عده ی زیادی هم تبریک بی معنی گفتند. یک عده ای مثلا مومن و موجه دست روی دست گذاشته بودند که ببینیم حضرت آقا خودشان چه عکس العملی نشان می دهند و چه موضعی می گیرند؟!  بدبخت ِ نادان این قدر فهم ندارد وظیفه او این است که نگذارد کار به موضعگیری و دخالت مستقیم رهبری بکشد. رهبری چه باید می گفت که نگفته بود و مگر کوچکترین ابهامی در مساله وجود داشت؟ چرا روشنگری نکردند، موضع نگرفتند، مقابله نکردند؟ و شد آنچه شد که به صراحت دم از برجامهای 2 و 3 و ... می زنند.
بله! بدیهی است همانطور که رهبری هم فرمود، امت اسلامی و مردم ایران در نگاه کلی، حرکت تکاملی و رو به رشد دارد اما فراموش نکنیم و به هوش باشیم که هزینه این تکامل و بلوغ، زمانی کشته شدن امام حسین علیه السلام بوده است!!! وظیفه آنهایی که ادعا دارند این است که نگذارند کار به آنجا بکشد. هرچه در توان دارند اولا باید درست بفهمند و ثانیا باید به درستی روشنگری و تبیین کنند.

فرمود «من صحنه را می‌‌‌‌‌‌‌بینم؛ چه بکنم اگر کسی نمی‌‌‌‌‌‌‌بیند؟! چه کار کند انسان؟! من دارم می‌‌‌‌‌‌‌بینم صحنه را، می‌‌‌‌‌‌‌بینم تجهیز را، می‌‌‌‌‌‌‌بینم صف‌‌‌‌‌‌‌آرائی‌‌‌‌‌‌‌ها را، می‌‌‌‌‌‌‌بینم دهانهای با حقد و غضب گشوده شده و دندانهای با غیظ به هم فشرده شده علیه انقلاب و علیه امام و علیه همه‌‌‌‌‌‌‌ی این آرمانها و علیه همه‌‌‌‌‌‌‌ی آن کسانی که به این حرکت دل بسته‌‌‌‌‌‌‌اند را؛ اینها را انسان دارد می‌‌‌‌‌‌‌بیند، خب چه کار کند؟ این تمام نشده. چون تمام نشده، همه وظیفه داریم. وظیفه‌‌‌‌‌‌‌ی مجموعه‌‌‌‌‌‌‌ی فرهنگی و ادبی و هنری هم وظیفه‌‌‌‌‌‌‌ی مشخصی است: بلاغ، تبیین؛ بگوئید، خوب بگوئید. من همیشه تکیه بر این میکنم: بایستی قالب را خوب انتخاب کنید و هنر را بایستی تمام عیار توی میدان بیاورید؛ نباید کم گذاشت، تا اثر خودش را بکند.»

ایها الناس!  ما هم جزو تاریخ هستیم؛ مبرا و مصون از ابتلائات و سرگذشت پیشینیان و گذشتگان نیستیم و ایمن از قضاوت آیندگان نخواهیم بود.  چرا مدام اصرار داریم خود را به خواب بزنیم؟
مگر قرآن نخوانده ایم و مگر تاریخ نمی دانیم؟  اولا نقش موجودی به نام «الله» در معادلات زندگی ما چیست و ثانیا نقش و وظیفه ما در حوادث جاری و این برهه زمانی چیست؟  آیا ما هم مشمول «فَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً قَتَلَتْک وَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً ظَلَمَتْک وَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِک فَرَضِیتْ بِهِ» خواهیم بود؟

القصه ، اینگونه که پیداست، امسال -که آخرین سال زمامداری دولت تزویر هم هست- شاهد حوادث عظیم و مهمی خواهد بود و غربال روزگار، باز تکان سختی خواهد خورد «لَتُبَلْبَلُنَّ بَلْبَلَةً وَ لَتُغَرْبَلُنَّ غَرْبَلَةً».