نامحرمان گوشهاشون رو بگیرند میخوام چند کلمه حرف دشمن شادکن بزنم که هرچند شاید گفتن اون به صلاح نباشه ولی از این جهت که بعدها شاید مرورش خالی از لطف نباشه عرض می کنم.
حوصله به خرج بدید و مطلب را کامل بخونید تا مقصودم رو بتونم برسونم.

روز سومین مناظره نامزدهای یازدهیمن انتخابات ریاست جمهوری با تعدادی از دوستان مشغول تبادل آرای پیامکی بودیم. تا اینکه نوشتم:
«برداشت و قضاوت بنده:
- غرضی: نمک مناظره و انتخابات، بی برنامه، بدون اطلاع، هیچ!
- حداد: منصف، بامنطق، ریش سفید، انصراف میده!
- رضایی: آواره بین حق و باطل، تابلو، توهم زده با انبوهی از شعارهای غیرعملی و تخیلی، دنیازده و بدبخت، رقیب آرای باطله!
- عارف: *** [و تملق گر] ِ خاتمی، پرصدا و توخالی مثل دولت اصلاحات، دنبال رأی اقلیت و بازنده!
- روحانی: *** [و تملق گر] ِ هاشمی، پرصدا و توخالی مثل دولت اصلاحات، دنبال رأی اقلیت و بازنده!
- قالیباف: زیرک و کاردان، تناقضگو و یکی به نعل و یکی به میخ، تشنه قدرت
- ولایتی: کینه ورز نسبت به دولت فعلی، عاجز از برآوردن انتظاراتم، دارای برخی نواقص و لغزشها
- جلیلی: زیرک، حاضرجواب، دارای سابقه اجرایی کم، بهتر از همه به لحاظ اندیشه، خدا کنه مثل احمدی نژاد گند نزنه!»

و اضافه کردم: «به گمانم همچنانکه روز انتخابات و موقع تأیید صلاحیت ها اتفاقات غیرمنتظره و جالبی اتفاق افتاد، در روزهای آینده هم باید منتظر اتفاقات جدیدی بود. فعلا جلیلی و ولایتی رو شانسهای اول نتایج انتخابات میدونم ولی خودمم مرددم و بینشون به قطعیت نرسیدم».

از بین 6 نامزدی که باقی مانده اند درمورد روحانی و رضایی حرفی برای گفتن نمیتونم داشته باشم چون اصلا زبان مشترکی نداریم و راه کاملا جداست. غرضی هم که –همونطور که خودش بارها تصریح کرده- رئیس جمهور بشو نیست.

سه گزینه ی جلیلی، قالیباف و ولایتی باقی می مانند.

چند سال قبل که به گزینه ی بعد از احمدی نژاد فکر می کردم «ولایتی» بهترین و موجه ترین گزینه بود. نخست وزیر و وزیر و مشاور رهبر انقلاب، دارای تخصص در چندین رشته، یک دیپلمات کار کشته ی اهل ادب و هنر و تاریخ، این اواخر هم که دبیرکل بیداری اسلامی شده بود. یک چهره متعادل و به دور از حاشیه سازی و جنجال آفرینی که میتونست یک اجماع در کشور ایجاد کنه. خود بنده او رو در مشهد دیده بودم که ساده و بی آلایش و هیاهو خادم افتخاری امام رضا علیه السلام شده بود (برعکس رضایی که در محاصره چندین محافظ قرار داشت) و .......

جلیلی از چند سال پیش به تدریج در فضای مجازی برای چنین روزی مطرح می شد و مورد تبلیغ دوستان حزب اللهی قرار می گرفت. یک فرد با مواضع انقلابی، ساده زیست، قاطع و ... . به لحاظ گفتمان، و آنچه که در ظاهر دیده می شود بهترین فرد است (عجله نکنید). عقبه ای از افراد موجه از او حمایت می کنند مثل علامه مصباح و جبهه پایداری، افرادی که در فتنه 88 پرتلاش و مؤثر بودند و ... . او بر استقامت در راه آرمان های انقلاب، «تهدیدزدایی» به جای «تنش زدایی»، تکیه بر نیروی انسانی متعهد و متخصص، دوری از بداخلاقی و تجمل، عدم دادن وعده های رنگارنگ، عدم اجرای برنامه های جدید و زیر و رو کن، و در عوض، اجرای برنامه های تدوین شده در برنامه پنجساله و سند چشم اندازه و ...............  تأکید دارد.

قالیباف به زعم بنده تشنه قدرت است. از 10-15 سال قبل، و از همان زمانی که از «سردار» به «دکتر» و «شهردار» تبدیل شد آشکارا و به شدت برای رسیدن به ریاست جمهوری در تلاش است. چند سال است با چفیه ظاهر می شود اما بنده مواضع او در سالهای قبل را به خوبی به یاد دارم و گرایشات او به جریان مدعی اصلاح طلبی را فراموش نکرده ام. او تا همین اواخر که افسادطلبان برروی روحانی اجماع کردند نیم نگاهی هم به سمت آرای مدعیان اصلاح طلبی داشت. کسی است که –نه به شدت رضایی- در جهت موافق باد حرکت می کند و نمی توان چندان روی او حساب کرد.

بنده بین دو گزینه ی «جلیلی» و «ولایتی» همچنان در تردید هستم و هرچه بیشتر تلاش می کنم و اطلاعات به دست می آورم بر حیرتم افزوده می شود.
اگر از بنده بپرسند، امسال، سال فتنه و آزمون برای دوستان انقلاب است.
از دوستان مؤمن و مطلع، از افراد موجه که نظر می پرسم هر کدام کاندیدای متفاوتی را صالح و اصلح میدانند و صد البته هرکدام حجت و دلایل کافی هم برای انتخاب خود دارند. این تشتت آرا و این تفرقه و اختلاف ، خطرناک و نگران کننده است.

به دکتر ولایتی بیش از همه امید داشتم و  او را بهترین گزینه می دانستم به همان دلایلی که پیشتر اشاره کردم اما ایشان تمامی انتظاراتم را برآورده نکرد. شاید اولین اشتباه دکتر ولایتی این بود که نوک پیکان حملات خود را به سمت دولت احمدی نژاد و به تبع اون، گفتمان و شخص جلیلی رو مورد حمله قرار داد و در این رهگذر نه تنها دشمنان اصلی رو از یاد برد بلکه با اونها همصدا شد. او در انتقاد از دولت احمدی نژاد بداخلاقی کرد و رعایت انصاف ننمود. اشتباه دیگر دکتر این بود که در مناظره عصبانی شد و به دوست خود، دکتر حداد عادل نازنین اهانت کرد. او همچنین علیرغم در اختیار داشتن افراد کاردان، در تبلیغات مؤثر و برانگیختن و جلب نظر مردم چندان موفق نبود. تأکیدش را روی این نکته قرار داد که «قطعنامه کاغذ پاره نیست» و مدام از دیپلماسی سخن گفت بی آن که به موضوعات اساسی دیگر اشاره و تأکید کافی بکند.

جلیلی، هرچند تجربه اجرایی و مدیریتی کمی داره اما بزرگترین مسأله ای که درخصوص او وجود دارد این است که به تصریح و تأکید دوستان مطلع، ستادهای مشایی در خدمت او هستند و از او حمایت می کنند. اگر این مسأله حقیقت داشته باشد و او همان اشتباه احمدی نژاد را تکرار کند تا حداقل 20 – 30 سال آینده مردم به هیچ کسی که داعیه گفتمان انقلاب و اصولگرایی و حزب اللهی بودن داشته باشد اعتماد نمی کنند و فاتحه مملکت خوانده است.
تک روی و خودسری جلیلی، شعارهایی مثل «حسین حسین شعار ماست، «جلیلی» افتخار ماست» و « نه سازش، نه تسلیم، یار «جلیلی» هستیم»، اجرای موسیقی پاپ در میتینگ تبلیغاتی در کنار مداحی و امثالهم، حرکت ها و حرفهای جنجالی و هیجانی، گمنامی جلیلی، تشابه بسیار زیاد او به احمدی نژاد در مناظره ها و .....  همگی نشانه هایی است که نگران کننده است و تداعی کننده خط مشی مشایی است.


جلیلی یا ولایتی؟

دلهای مردم ، به دست خداست ...
الهی عاملنا بفضلک و لاتعاملنا بعدلک

حاشیه: بنده چند سالی است به این نتیجه رسیده ام تنها خوب و مهذّب بودن برای عاقبت به خیر شدن کافی نیست ؛ شرط لازم و اساسی است ولی یحتمل مؤلفه یا مؤلفه های دیگری هم باید در کار باشد.