خداوند رحمان به مردمان می فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!

1. کُلُّکُمْ ضآلٌّ إِلاّ مَنْ هَدَیْتُهُ.

2. وَ کُلُّکُمْ مَریضٌ إِلاّ مَنْ شَفَیْتُهُ.


3. وَ کُلُّکُمْ فَقیرٌ إِلاّ مَنْ أَغْنَیْتُهُ.


4. وَ کُلُّکُمْ هالِکٌ إِلاّ مَنْ أَنْجَیْتُهُ.


5. وَ کُلُّکُمْ مُسیئٌ إِلاّ مَنْ عَصَمْتُهُ.


6. فَتُوبُوا إِلَیَّ أَرْحَمْکُمْ.


7. وَ لا تَهْتِکُوا أَسْتارَکُمْ عِنْدَ مَنْ لا یَخْفى عَلَیهِ أَسْرارُکُمْ.


اى فرزندان آدم!

1. همه تان گمراهید، مگر آن که من هدایتش کنم.

2. و همه تان بیمارید، مگر آن که من شفایش دهم.

3. و همه تان بینوایید، مگر آن که من بی نیازش کنم.

4. و همه تان هلاکید، مگر آن که من نجاتش دهم.

5. و همه تان بدکارید، مگر آن که من صیانتش کنم و از تبهکارى بازش دارم.

6. پس [اکنون که چنین هستید و بى عنایت من، راه به جایى نمی برید] به سوى من باز آیید [و بـه دژ استوارم پنـاه آورید] تا رحمتتان کنم.

7. و پرده هاى [عفّت و عصمت] خویش را در پیشگاه کسى که اسرارتان بر او پوشیده نیست، نَدَرید.

انسان، بدون پیوند با خداوند و آویختن به دامان عنایت او، هیچ است؛ همانند قطره دور افتاده از دریا، که هیچش قرار و امان نیست و همواره با نیستى و تباهى قرین است و یگانه راه نجات و امانش پیوستن با دریاست و جاى گرفتن در آغوش اقیانوس؛ و آن گاه است که «دریاوَش» میشود. 

باد ما و بود ما از داد توست / هستى ما جمله از ایجاد توست

آدمیان، از آغاز آفرینش تا کنون، راه هاى بسیارى را براى دستیابى به سعادت پیموده اند و وادی هاى گوناگون را گشته اند و مسلکها و مکتبهاى فراوان و جوراجورى را تجربه کرده اند و اینک نیز همچنان در حال تجربه اند؛ امّا آنگونه که تاریخ نشان میدهد و قرآن کریم از سرگذشت پیشینیان پرده فرو می افکند، همه راه هایشان به «بیراهه» رسیده و تمامى تجربه هاشان به «شکست» انجامیده است، مگر راهى که خداوند نمایانده باشد و آیینى که پیامبران از جانب پروردگار آدمیان آورده باشند. مصلحان صالح و فرزانگان اندیشمند نیز همواره مردمان را به همین سو هدایت کرده اند و هر گاه بشریت را سرگشته یافته اند و آدمیان را در گرداب و غرقاب دیده اند، انگشت هدایتشان عالَم قدس را نشانه رفته است. و تا ابد و همیشه تاریخ حیات انسان، راه رستگارى و کشتى نجات، همین است و آدمى، تنها در دامان مهر خداوند، امان می یابد. «وَ إِلَى اللّهِ الْمَصیرُ وَ هُوَ الْغایَةُ الْقُصْوى : سرنوشت و جهتگیرى حیات، به سوى خداوند است و همو برترین هدف است».

زندگى، بی دوست، جان فرسودن است / مرگِ حاضر، غایب از حق بودن است

عمر و مرگ، این هر دو، با حق خوش بُوَد / بـی خـــدا، آب حـیاـت، آتــش بــُـــوَد

منبع: کتاب «از اوج آسمان»

اگه مطلب براتون مفید بود ،

جهت خشنودی و تعجیل ظهور  بقیة الله الاعظم روحی و ارواح العالمین له الفداء صلواتی نثار کنید.

تاریخ درج در کلوب: 1386.12.07 ساعت 07:12




برچسب ها : احادیث و روایات  ,