یکم.
به کاندیدایی رأی بدهم که:
1. قبلا بر کرسی مجلس ننشسته باشد.
2. ثروتمند نباشد.
3. جوان باشد.
4. خانواده ی پر جمعیتی داشته باشد....

بالاخره همین چند نفر هم از گرسنگان مملکت کم بشه غنیمته!  
(به نقل از یکی از دوستان)

دوم.
بازار گدایی رأی حسابی داغ است... او که برای یک رأی، گدایی میکند؛ مملکت را هم به طمع مطامع خود به باد می دهد.

گویا نوشتن «هل من ناصر ینصرنی!؟» و «کیست مرا یاری کند!؟» بر پوسترهای تبلیغاتی نمایندگان یک مرض مزمن و مسری شده است. اینان یا در مورد خود دچار توهم شده اند یا معنا و کاربرد جمله ی مذکور را نفهمیده اند (البته هر دو مورد صحیح است).
مشکل همین جاست که هنوز نمیفهمه او باید در خدمت کشور و مردم باشه نه اینکه مردم او رو حمل کنند و بر کرسی کاخ سبز مجلس بنشانند. فأین تذهبون!؟

سوم.
جماعتی بوقلمون صفت یکی به میخ می زنند و یک به نعل. در آن ِ واحد هم اصولگرانما هستند هم مدعی اصلاحات. هم سرباز ولایت هستند هم ضد نظام...  شلم شوربایی است خلاصه.

چهارم.
اگر پوسترهای و شعارهای تبلیغاتی کاندیداها گردآوری میشد مجموعه ای ارزشمند و جالب به وجود می اومد. حیف که خودم مجال این کار رو نداشتم.

پنجم.
امیدوارم............